Als wateroppervlak het eerste was
waarin de mens zich weerspiegeld zag
waarom dan al dat koper, brons en zilver
om ons te vervormen, te polijsten.
Kwikspiegels met reflecterende lagen te laten opgraven
in Europa. Hoe wij sindsdien vergelijken,
vergelijken met beelden die wij amper in de wereld kunnen zijn:
magere silhouetten met de rug naar de zon gekeerd.
Hoe vaak hebben wij gedacht onze huid te bleken
terwijl onze huidlagen hetzelfde zijn
wat we liever er bovenop hadden gelegd:
atlassen, rectificaties, verhalen
die eeuwenlang hebben geslapen onder dun vlies
rekten en strekten maar niet genoeg
om weerkaatsend glas te buigen
om de sneeuw naar de zon te brengen
om naar de ander te kijken
om naar onszelf te kijken
zoals naar een vlieg
naar het weefsel van zijn vleugels
broos maar minder gebroken
dan spiegels deden met ons.
Voor de Spoken word avond van Sparkling Eyes schreef en sneed ik dit gedicht. Tijdens de avond bevragen we via poëzie schoonheidsidealen. Wat is schoonheid voor jou? En voor een ander?