Meliza de Vries

Sommigen zeggen dat hartzeer onbewerkt leer is
dat lijnzaadolie en azijn het glanzend maken
geen scheuren en strepen laten verdwijnen:
hier hoort een gat. Hier weegt iemands afwezigheid zwaar
op een cognackleurige achtergrond.
Sommigen zeggen dat gaten niet bedoeld zijn
om te vullen: we ruimte overlaten, we ruimte achterlaten.
Wat tussen ons bestaat meer is dan een holte
niets zegt over de wortel, het tandvlees
dat alles bij elkaar houdt terwijl wij spreken.
Sommigen zeggen dat ergens aarden 80 grams papier is
bedoeld om op te sturen, te versturen naar een plek
waar we afwezig zijn.

Soms wil je een reisgids zijn: samengevat, op hoogtepunten gesorteerd,
een grote oplage. Van steden die andere mensen niet willen missen. De kliffen.
Trekpleister over schaafwonden: gaas dekt zelden geschiedenis af.
De muren die omvielen, schuttingen die we plaatsten.
De wallen, de grachten, de torens. Waarin een raaf zijn nest bouwt van takken
en menselijk tekort van ballonnen, spaarzegels, een dop van een whiskyfles.
Wat laat je achter als je hier bent, zolang je er bent.
Grijze haren in een afvoerputje, krantenkoppen van gister,
een medaille van een marathon, heipalen onder je huis.
Applaus dat niet geschikt is voor agendapunten, de rondvraag die rechttrekt
vlak voor jou. De berm waarin je terecht komt met dezelfde antwoorden
op vragen die klinken als een kettingkast. Je trapt door. Wind tegen.
En soms denk je aan stenen. Hoelang het duurt voordat een rots als kiezelsteen
in je achtertuin belandt. Hoe kleiner je bent, hoe verder je komt
dan een klif van kalksteen of krijtgesteente. Misschien dat iemand je oppakt.
Een hand die zachter aanvoelt dan zeewater. Dat je in een broekzak thuiskomt
of gemengd wordt met cement tot beton. Misschien ben je niet de eerste steen
die hier gelegd is, misschien niet de laatste die zal slijten. Hoe dan ook
dat je er bent is monumentaal genoeg.