Soms wacht je op een teken waarom je voor mij staat door mij heen kunt kijken. Zolang er niets wordt tegengehouden in je vooruitzicht, blijf je staan. Blijf nog even. kijk desnoods langs mij heen, geef randen van wie ik ben slechts een verdwijnpunt, waarna we elkaar weer kruizen. Op zondag 14 september treed ik op…
Third Culture Kid
Hier zou het einde van de wereld kunnen zijn. Zo ben ik vaker doorgelopen op plekken waar ik mijn enkels kon verzwikken. De meeste mensen wachten bij de oever. Ik neem hun niets kwalijk, zo sta ik liever achter de groep dan erin. Ik zie een vader zijn kind uit het water halenvoordat hij de…
Dichters in de Prinsentuin
Zodra ik de Prinsentuin inliep, was het alsof de rest van de wereld zich erom bewoog. Op zaterdag en zondag heb ik tussen de heggen van de loofgangen opgetreden. We droegen gedichten voor in de stralende zon, maar met een zwarte wolk in ons hart. Zodra het festival was afgelopen, stapte ik in de rest van…
Jocotepec – Mexico
Mexico
Ik ken de straten die onder je zolen blijven kleven, de kauwgom in het buitenlands speeksel de kruiden die blijven hangen aan de schubben van je harende uren die je hebt overgeslagen de vragen die je stelt over het weerde verwachting en de vertraging in het weerzien van elkaar.
Streetcats of Istanbul
Vlinders van katoen
Achter in haar tuin kwaakt een kikker wanneer de hond van de buren blaft. Ze weeft de touwen voor de sneeuw van een ander, vliegt als een zwaluw onder een winter door. In haar boeken vind ik organen van papier vlinders van katoen. Ze bewaart haar verhalen voor de uren om de vuurkorf heen zodat…
En als je dan even wacht
Er zijn momenten dat je constant in beweging blijft alsof je de tijd geen ruimte geeft om voor te lopen, het liefst ren je door of stap je in de trein. Daar kan de stad niet tegen op. Zij hangt om je heen met haar fabrieken en parken. Jassen glijden langs je netvlies, verliezen hun…
Confidence, like art, never comes from having all the answers; it comes from being open to all the questions. – Earl Gray Stevens
Moedertaal
Mijn moeder slaapt op een kokosmat, een karavaan trekt door de woestijn. Er is zoveel ruimte, dat richting vragen te verwaarlozen is. Ik hoor mijn taal ruizen in ons laatste gesprek. Zij huist in mijn accent en in mijn slaap spreekt zij hardop. Langzaam ontvreemdt zij in een andere taal, verschijnt zij soms nog op…