Oost-Vlieland

niet van baksteen


Het dorp bleek te krimpen,
toen ik de taal begon te spreken.

Hoe kleiner de huizen werden,
des te langer stond men in de keuken. 

De borden werden gevuld met vis
zonder graat, anders duurde
het avondeten te lang. 

Soms wilde ik nog even blijven,
zolang de zee geen mensen scheidde.

Het gedicht ‘Oost-Vlieland’ is gebundeld in de bloemlezing ‘Niet van baksteen’ van uitgeverij Kontrast en is genomineerd voor de shortlist van de Stadsgedichtenwedstrijd 2013.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *