Laten we onze schedels aan de muur hangen
in een huis zonder klokken. We hielden niet
van wijzers. We wisten beter.
Glazen liggen nog gekanteld op de tafel.
Waar je elleboog op leunde bij gesprekken
langer dan de wijn ons kon dragen.
Als we opruimen zijn we verdwenen,
zoals in het bos achter smalle bomen,
waar de zomer langer aan onze huid kleefde
dan hier.
Gister heb ik de eerste prijs gewonnen van de Wintertuin schrijfwedstrijd ‘Desalniettemin de Liefde’ geïnspireerd op de tentoonstelling van Gijs Assmann. Helaas kon ik er niet bij zijn. Desalniettemin ontving ik een liefdevol juryrapport: De winnende tekst is een brief in gedichtvorm. De schrijver weet slechts in een paar korte strofes een universele liefde neer te zetten, zonder in platitudes te vervallen. Het is een gedicht dat groter is dan zijn grenzen. Je hebt te weinig informatie om precies te weten wat er speelde, maar dat spreekt juist tot de verbeelding. Want als poëzie iets is, is het wel dat wat tussen de regels ademt. Een kwaliteit die ook aan het werk van Gijs Assmann te verbinden is; je hebt nooit alle informatie, maar er is altijd sprake van een compromisloze beeldtaal die je in vervoering brengt. Naast een origineel gedicht met sterke beelden, dus ook nog een mooie vertaling van de tentoonstelling waar het allemaal begon Desalniettemin, de Liefde. Geen wonder dat de jury unaniem gekozen heeft voor dit gedicht.