Aan een caféhouder langs de kant vroegen we naar een andere weg. Met tien kilometer per uur kon je over de gaten in het wegdek rijden. Aan de bumper kleefde modder van onder het asfalt vandaan. We reden door de wolken heen en zagen waar de regen begon. In de straten ontstonden meren en bomen ontwortelden zich uit de aarde. We hakten stukken takken en lieten tunnels graven door de bladeren heen. De lokale bevolking sleurde ons uit de auto. Er was geen God om te vereren. Ze voorspelden zelf de aardverschuivingen boven ons dak. We spraken zonder dezelfde woorden en onze hoofden schudden tegengesteld. We hoefden niet per se te raften, als dat achteraf saai bleek te zijn.