We keren terug met het eelt achter in de keel, onze adem verpakt in vacuümzakken. Er hangen opscheplepels en schapen in de keuken, weten niet wat we met de rest van het weiland moeten. Groen is een lastige kleur, zei opa, om te vergelijken. We hebben geen tuin, geen balkon, geen buren. Er grenst niets aan ons huis. We bewonen niet, we logeren. Zo vraagt niemand waar we blijven of waar we zijn gebleven.
Dit gedicht kwam in de top 1000 van de Turing Gedichtenwedstrijd, helaas niet in de top 100.