I.
We blazen geen bellen naar camera’s
laagjes zeep op lenzen vertroebelen het beeld
dat ze van ons hebben. Ze zoomen uit vanuit Afghanistan
zoomen in vanuit Iran. We vallen naast de kaders
kruipen door de lenzen. Stel ons scherp zoom ons in
tot de grens waar we wazig zijn geworden.
II.
We verkopen oma om het dragen van sluiers
uit te stellen. Meisjes zijn duurder geworden
ik durf het dubbele voor mijzelf te vragen.
’s Nachts ben ik een piano. Ze verbranden
mijn snaren als ik mijn vleugels opensla
kleeft er roet aan mijn longen.
III.
In het weiland vinden we een dood schaap
we weten niet wie we moeten roepen
in een omtrek die nog bij onze leeftijd past.
We wachten af tot één van de natuurwetten
zijn werk doet kijken vooral elkaar aan
wie zijn poten vastbindt wie erover gaat schrijven.
Tijdens een event van Movies That Matter treed ik op met dit gedicht over de film ‘Sonita’.