En in de metropool liggen wij dorpen te zijn
langs rivieren malen we koelkasten tot mineralen
in een toekomstvisie kleding tot aarde
met regentonnen water opvangen
misschien minder mensen in de straten.
We houden van mensen, natuurlijk
dragen hen in dunne aderen naar de steden
als zij een paraplu vergeten in de metro
een colablikje gooien naast de prullenbak
een boterhamzakje verliezen op de roltrap
een file vormen.
Wij blijven
verder weg van het water dan steden
wij blijven hier met bakstenenstraten
met kerkuilen in grote beuken
Oosterse Zwarte Roodstaart in een vinex-wijk
aan de rand van de metropool
dragen wij mensen die niet wennen aan snelverkeer
aan haventorens door wolken heen
aan bomen die knakken voor de scheepvaart.
Wij zijn de dorpen die ’s nachts tegen je zeggen:
hier parkeer je gratis, hier waken wij over je waterpeil
maken je geruisloos wakker op dit eiland aan wal
dragen je in elk water, elke storm, elk klimaat.
Wij stijgen langzaam met je mee.
Vanavond trad ik op tijdens het programma BAR talk (scroll naar 1:12) in het mooie Theater het Kruispunt in de #duurzaamheidsweek. Voor de regio schreef ik het gedicht ‘En in de metropool liggen wij’. Dank jullie wel medewerkers van de productie, techniek, catering en communicatie. Grote dank aan de Schrijverscentrale & Het Letterenfonds voor jullie support.