Vanavond houden we elkaars handen zelden vast, ook het zoenen vertraagt tot we in de hotelkamer zijn. In de Hermitage zoeken we naar Russische vogels, ook de mooie dingen blijven bestaan. We ontmoeten geen vrienden, onze handen zijn te koud om te schudden. We hoeven onszelf niet kwijt te raken in deze stad, alleen onze…
Alle berichten in Gedichten
London
In deze stad zijn er geen vreemden, iedereen woont hier al. Mensen spreken geen taal waarvan je de meeste woorden onthoudt. Je kunt in een tuin blijven slapen, waar het gras onder je knieholtes plakt. Misschien zou je dat willen, ergens blijven kleven.
Meander magazine
de laatste keer dat ik mijn moeder zag er stonden drie huizen in het dorpje, die door de moesson naar het zuiden dreven. ergens vielen bananen uit hun tros. een paar mensen schepten wegen om mij heen, ik had geen idee uit welk huis zij kwamen. ik vroeg mij af hoe zij deze dag wilden…
Eilandhoppen
ergens sta je te wachten, op Sri Lanka is er geen busverbinding naar de haven. op Vlieland vertrekt elk uur een bus. wie twee eilanden probeert te verbinden, vergeet vaak de zee. door de mouwen van je jas hangt een touwtje met twee wanten, je durft over de reling te hangen. wat je hier kwijt…
Er was geen kamer om te versieren
De kerstballen knarsten in mijn handen om mijn polsen hingen de slingers in goud en zilver. Verder dan ‘het is onsteriel’ kwam ik niet. Een moeder had de doos van zolder gedragen na zeven winters had het karton moeite om alle kerstdagen bijeen te houden. Soms droomde ik van rendieren en sleeën, als er geen…
Retour – Ode aan Slauerhoff
retour – ode aan Slauerhoff waar kon jouw adem gieren over zeeën, in een zeemansborst? daar konden jouw longen zich beraden over de weerstand voor een ochtendboot naar het trage land met broze huizen, waar scheepsresten geen haard ontvlamden, bepaalde de Vlielandse zeewind de richting naar jouw moeders kust. Op 25 november zijn de finalisten…
Kunst van schreeuwen
De kunst van schreeuwen is vanuit het middenrif want longen uit de lijven schreeuwen verkort jouw levensduur. Zo kreeg ik een acht op biologie door in en uit te ademen voor de klas al heb ik het uitademen nooit begrepen ik geef niet graag weg wat borstholte vult. Ik zwaai mijn rijkdom van zuurstof weg…
Kameleon op sterk water
Het water strijkt langs ogen ontluikt regenboogvlies verbindt kleurloos zicht en salmiak gedachten bepalen het zwart in je huid. Kameleon op sterk water drink je kleuren leeg pas je niet meer aan daar word je zo moe van iedereen kijkt kleur verschiet naast rozen patroon verbloemt onderhuids. Nu houden zure grepen je in bedwang alsof…
Fabrieksvriend
Als ik een vriend mocht maken in de vorm van een vuilnisbak daar een bananenschil in gooien in plaats van uitglijden betonkruimels van jouw kin wrijven. Ik zou jou ‘als het glas teveel’ blazen de inhoud van jouw longen tentoonstellen in het blauwe zwaailicht. Of de woorden ‘pas op’ schreeuwen voor een versleten zebrapad zodat…
Pleister
In de Week van de Gastvrijheid heeft Martini Ziekenhuis het evenement Welkom/ Wel Thuis georganiseerd. Het gedicht ‘Pleister’ is op een ansichtkaart gedrukt en heb ik samen met vrijwilligers in de patiëntenkamers voorgedragen.