Tijdens ‘Poëzie met Voorgangers’ in de Bieb Aalsmeer ontmoette in een gezin. Iedere persoon gaf een bijdrage aan het gedicht dat ik schreef in een aantal minuten. De tienerdochter was even verbaast waarom ik geen laptop bij mij had en zei later: toch vind ik het een beetje zielig voor u, dat u geen backspace heeft. Ik moest steeds aan haar denken, aan de wereld, aan vroeger en schreef dit gedicht:
Backspace voor die letter
teveel, dat woord
dat telkens terugkeert terwijl
niet zo bedoeld
voor die brief die ik niet schreef
die ik niet in jouw kluisje deed
met 12 kleuren viltstiften
en een sticker van Liefde is…
voor die keer dat ik zei
of eigenlijk niets zei
dat wat ik zeggen wou
een springtouw is
dat opgaan in een ritme
meestal een baksteen is
om over te struikelen
Backspace voor het vallen
voor het glas dat brak
voor de scherf die schaaft
maar niet krast
voor een bij elkaar geraapt hart
Backspace voor de groep
die een groep vormt
om groepen heen en daartussenin
alleen
Backspace voor een plek waarin ik pas
of jij of wij of misschien niet
tegelijk
Backspace om nog te geven, de grond
omdat de grond dat niet zelf kan
omdat de grond niet van ons is
door er willekeurig op te staan.
Backspace voor een heelal
voor een ruimte, een spatie
teveel