Zeepkruid
Wees als zeepkruid mijn kind: winterhard in Siberië,
zacht voor tere stoffen.
Oma verwijdert vlekken ermee uit mijn zeegroene jurk,
drogend aan het wasrek op het balkon. We missen de zon,
ik draag de onderjurk van oma.
Mijn puberteit schemert erdoorheen: begin van borstengroei,
hormonen of ik later moeder word, maar eerst een kleinkind zijn:
de kameleon. Welke kleuren blijven over na aardappelen met ijsbergsla.
Naast mijn jurk, niet droog genoeg om te dragen, opent zich een wereld
met kikkers, flatgebouwen en treinreizen. Ik mag vertrekken
als mijn lichaam niet meer doorschijnt.
Het gedicht ‘Zeepkruid’ kreeg een eervolle vermelding in de wedstrijd ‘Sneeuwwoordje en de zeven verzen’ van Poemtata. Totaal ontvingen zij 312 inzendingen.
Mijn literaire programma’s
Struikelen
Het is niet omdat je veter losraakt je de knoop niet goed hebt ingeschat
uiteindes in een haast of afleiding klakkeloos hebt strakgetrokken
dat de bus amper vertraagt, dat je mensen missen moet
in een heelal sterren overslaat omdat je minder weet.
Minder mens wil je zijn: kraanvogels vouwen van scripties
eenpersoonsbedden ontbinden van onafhankelijkheid
op een hoogpolig tapijt liggen met een ander natuurrampen analyseren
geen oplossing vinden voor verschuivingen, overstromingen
het telkens losraken van jezelf op deze aarde.
Last Tweets