Eenvoudig open te breken als een pistachenoot
waar je je nagel zo tussen krijgt. Soms zet je je tanden
op de schil. Ik houd mij vast aan wintergedachten in de lente:
zachter dan de zon, het park, de mensen buiten.
Ik pers het sap uit citroenen: een belofte die ik deed
toen mijn hart in het gras een meisje vond.
Het is niet omdat je veter losraakt je de knoop niet goed hebt ingeschat
uiteindes in een haast of afleiding klakkeloos hebt strakgetrokken
dat je je fietsband te hard hebt opgepompt niet meer in het fietsenrek past
de bus amper vertraagt, mensen missen moet
in een heelal sterren overslaat omdat je minder weet.
Minder mens wil je zijn: kraanvogels vouwen van scripties
eenpersoonsbedden ontbinden van onafhankelijkheid
op een hoogpolig tapijt liggen met een ander natuurrampen analyseren
geen oplossing vinden voor verschuivingen, overstromingen,
het telkens losraken van jezelf op deze aarde.
Oma’s panty aangetrokken: haar benen over mijn benen heen. Het is genoeg om een stamboom over te dragen, zegt zij, er blijft niet veel over van mijn DNA met al die kunstgewrichten. Wat wakker blijft in mij, laat ik liever slapen in jou. Wacht nog even op de avondzon tijdens wintermaanden. Niet het roodoranje maar grijsgeel door een hoge dekkingsgraad van wolken. Terwijl zij haar garnalencocktail bereidt met wodka vis ik de garnalen eruit, schrob de alcohol van lichtroze huiden, kies voor het parasolletje in plaats van een vuurpijl in mijn glas, dat heb ik van opa, die overvloed vond in voorzichtigheid, in de mythologie van barnsteen: het temmen van de zon, van oma die de glazen bijvult tot de lucht nachtblauw is.
Jaaaaa! Het (woord)kunstproject ‘Beat the Boxes’ van mij (Bieb), Roos (Pier K), Sandra (jongerencoach) & Willy (kunstdocent) is uitgekozen door de programmaraad van het Nationale Bibliotheekcongres! 5 (van de 91) projecten worden daar gepresenteerd als voorbeeld om mensen die ver uit elkaar staan in de maatschappij bij elkaar te brengen op een creatieve manier.
Last Tweets