Meliza de Vries

Lieve lieveheersbeestje,

Vanmiddag zag ik je vanaf de bladstengel over het kozijn lopen. Geel met zwart. Ik weiger trouwens een afscheidsbrief te schrijven. Vaarwel is als droge potgrond. Gister heeft de kamerplant nog water gehad. De sansevieria klaagt zelden over temperatuur of droogte. Mijn voeten worden daarentegen koud als het aantal graden daalt. De kamerplant groeit, onbepaald. Wortels bereiken steeds nieuwe plekken, zelfs in een bloempot. Ik bivakkeer op de sansevieria mikado. Mensen zoeken een variant zodra een plant veelvuldig in een wijk voorkomt. Teveel op een ander lijken is als het spelen van domino. Je valt om in plaats van op. Saai. Als saaiheid een wieldop was, dan was die 15 inch en merkloos zijn. Bladluizen vergelijken alleen jonge stengels, welke meer voedingstoffen heeft. Ik zit in de vensterbank met planten die weinig water vragen. Sansevieria’s. Vensterbanken veranderen wanneer men ouder wordt. Soms door een kandelaar, gereedschap uit de schuur en bloemen in plaats van planten. Minder blad meer bloem om ruimte te compenseren. De ruimte tussen ons. Bladeren zijn om licht op te vangen, niet om schaduw te creëren, maar voor nu schuil in de schaduw van de sansevieria mikado.

“Poëzie geeft mij ruimte om in een ander tempo een mening te vormen tussen alle snelle vormen van een reactie geven.” Lees het gesprek dat ik had met Alja Spaan op de site van Meander Magazine.